Fietsen in Amsterdam, dan heb je een deathwish. Mensen ‘uit de polder’ zijn gemakkelijk te herkennen die stoppen voor stoplichten. Amsterdamse kamikaze fietsers weten dat ze voor de wet de meeste bescherming genieten.

Om van ebike’s nog te zwijgen. De VanMoof heeft de zelfde status als een iPhone en een Gaastra jas; het is functioneel maar laat vooral de diepte van de portomonee zie.

Als je het mij vraagt een fiets is een fiets, ook al heeft de trapondersteuning. Wanneer een fiets volledig aangedreven wordt door de hulpmotor (lees : bewegingssensor); is dit voertuig geen fiets maar gelijk aan een brommer, scooter of brommobiel. En dus alleen te besturen door bestuurders met rijbewijs am.

Heb je je ebike opgevoerd dan mag oom agent dit gelijk stellen aan een (speed) pedelec. En mogen de volgende bekeuringen uitgedeeld worden : 1 niet voeren van een kenteken, 2 geen spiegel, 3 geen helm. Hier mag de politie structureel op handhaven. Er zal voldoende inkomsten gegenereerd worden om een aantal nieuwe collega’s van te betalen.

Wellicht vraag je, je nu af: ik deze gast tegen de ebike? Nee helemaal niet. Een fiets is een fiets! Als ik veel moeite doe om 25 km/u te fietsen en ik wordt fluitend (30++km/u) in gehaald door een verwende puber die alleen een trapbeweging maakt om de maximale snelheid te behalen, zie ik een maas in de wet.

En inderdaad mijn kinderen vragen af en toe voor een ebike. Zolang de fietstijd naar school minder dan 45 minuten is, zie ik geen reden om ze een ebike te geven. En het argument “ja maar ik ben de enige in de klas zonder ebike” is dan ook aan dovemansoren gericht.

Hopelijk leest een wetgever om bovenstaande in een wet te gieten. Mag ook eentje zijn van de “daar heb ik geen actieve herinnering aan”-partij zijn.